sábado, 26 de julio de 2008

AMISTAD


(Primeros versos dedicados al Amor, se entienda)


Sueño contigo, mas... no existes,

pienso en tí, mas... vana Realidad,

pues no hay más irrealidad

que pensar y soñar puro chisme


Sí, vanal e irreal chisme

pues ¿qué significas,

que tan enaltecido te tienen

y ninguno te traduce?.



Sí, ¿cómo te traduces?

de la fantasía a la realidad,

de lo infinito a lo concreto,

de lo efímero a lo eterno.


Hermoso eres, mas... sobrevalorado;

a veces, vale más una real Amistad...

que el Amor del mundo enamorado,

pues más bella es la Lealtad.


Más linda palabra, en el universo, no hay

y lo que significa : ¿todos sabemos?

pues en éste, nuestro mundo, lo más bello...

para mí : salvaguardar la Lealtad.


Hay otras tantas,

no alcanzaría a nombrar...

pues el Amor no lo es todo....

lo es de a más a más.


Ahí estás tú, mi querida AMISTAD.



lunes, 21 de julio de 2008

Belinda : "Vivir"

-¡Dios mío!- diréis, ¡este blog es de una quinceañera! ja,ja,ja. Pues como esta canción me siento yo, muchas veces, ¡como mola! y no me avergüenzo - ¡con tu edat!- diréis..-¡pues sí! ¿qué pasa? - digo yo... Eso es lo bueno de la vida, hay momentos para todo. Yo no busco el amor de verdad (como dice la canción) ¿o sí?, pero si llegara, ¡bienvenido sea! y mientras, a disfrutar de la vida en general, jeje. Espero que os guste.

¿Necesito vacaciones? ja,ja,ja.


Subtítulo : Trabajar de cara al público

1.- Poner buena cara siempre

2.- Hablar en un tono siempre súper-controlado y agradable

3.- Tranquilidad

4.- Paciencia

5.- Templanza

6.- Seguridad

7.- No dejarse provocar

8.- Aguantar malos tratos psicológicos

9.- Aguantar chantages emocionales

10.- Aguantar que te lloren (¿qué le vamos a hacer?)

11.- Aguantar que se hagan los simpáticos, (puro peloteo algunos), válgame, para que algún día le cueles, le atiendas fuera del horario o le hagas cualquier trato de favor.(ésto es así, bueno, no todos, también los hay sinceros).


¡Aquí os quedais, querido público (yo les llamo "mis fans", je,je ), una que se va de vacaciones ! JA,JA,JA


Hay días que se hace muy duro, la gente es muy exigente, además todos y cada uno de ellos, quieren sentirse especiales, todos quieren favores, todos quieren pasar por delante de los demás.Aunque he de decir, permítanme, que estoy agradecida por tener este trabajo, la verdad (y más hoy en día, con ésta "crisis" ,maldita, de las narices, a ver si se acaba de una puñetera vez, por cierto).


No sé porqué la gente va así, de "destroyers" (me gusta este término aquí, je,je), por la vida. Yo también he sido y soy usuaria, pues claro, de administraciones públicas y nunca he ido del palo, INCREIBLE, que va la mayoría de la gente. Pero bueno, tampoco voy a decir que todo el mundo es así, también hay gente, menosmal, muy agradable y muy agradecida, cariñosa, comprensiva, cómplice, tierna (a la que desde aquí, mando besos)... Incluso hay algunos, divertidos, que te hacen reir cada vez que vienen (gracias). Y vuelvo a decir : menosmal que hay gente así, aunque yo... símplemente, me conformaría con que todos fueran tratables, tampoco pido tanto, sólo tratables.


Los hay déspotas, tiranos, estresados, histéricos, nerviosos, histriónicos, esquizofrénicos, maleducados, obsesivos, prepotentes, paranoicos, buf !! no acabaría.... y lo peor es que : no vienen a hacer ¡que vá! lo que en teoría vienen a hacer, si no que, ALUCINA, a lo que vienen es a estresarte a tí, a intentar provocarte, a traspasarte sus nervios, a intentar sacarte de quicio, vamos, provocando situaciones límite, ¡líbrame de ellos, Señor! y así vienen, a comprobar hasta qué punto llega tu aguante. Es bestial, pues hay que vivirlo para creerlo... ¿Hasta qué punto podemos llegar, por desgracia, los seres humanos para quitarnos los problemas de encima?, ¡madre mía!. Ir al primer lugar donde te atienda un funcionario y ... ¡ala! ¡a descargar toda la basura que uno lleve encima!. ¡Qué fuerte!, por favor, decidme que tengo razón en ésto, sólo en ésto.. Sólo decir, que somos funcionarios, no sobrehumanos. Porque, uno soporta, si, pero hasta cierto límite, ¡más ya no!.


Hay que tener mucha psicología, pues no es fácil, con una simple mirada, ver de qué palo va alguien, a quien acabas de conocer, o alguien a quien has visto un par de veces, nunca sabes por dónde te va a salir...gritos, mentiras, paranoias, -ay, ¡que me desmayo!-, -¿dónde está tu superior?- y qué sé yo, lo que se inventan para liarla...(aunque hay algunos, que con razón a veces, no digo que no, pero nada justifica una mala educación, ni un "pollo" como digo yo y otros)


Hay que estar preparado para cualquier ataque (aunque tú no le hayas echo nada), ya sea : bien personal o como profesional.... ¿INTERESANTE? bueno, en cierto punto, no te diré que no, pues la verdad, se aprende muchísimo y a veces las sorpresas son graciosas también, o simplemente, ya te sorprende que te sorprendan (valga la refunfundancia, je,je) O lo que también mola : soy capaz de sorprender y sorprenderme, ja,ja,ja. Pues uno, en su afán de sobrevivir a estos trances, dignos de la mejor película de Almodóvar, a los que te someten (sin tener la culpa de lo que, desgraciadamente, le haya pasado al que tienes delante, aunque me repita, da igual) haces uso de tus más escondidos recursos, benditos, hasta el punto que , graciosamente, éstos resultan desorbitadamente surrealistas, ¡pero cómo ayudan! algún día ya escribiré sobre éstos, je,je...


No sé porqué será... que si atiendo a unas 50 o 60 (por poner un número, ya que a veces pueden llegar a ser hasta 300 en una mañana, o más) personas en un día, resulta, que si tengo un mal encuentro con una de ellas, es la que más recuerdo y más me afecta, ¡qué desastre!, como profesional y como persona. En cambio las restantes, benditas, 49 o 59, con las cuales todo ha ido bien, eso, lo considero normal, asumido y no lo tengo como un éxito, ni nada. Supongo que hago mal, pues debería agradecer las que ha ido bien y olvidar las que fueron mal, je,je,je.


Ya tengo la MORALEJA : ¿en esta vida, injusta, hay que agradecer lo que va bien y olvidar lo que va mal?, supongo que la respuesta la tiene cada uno en su interior, ¿no?


Por todo ésto, ¿qué os parece? , ¿necesito ya mis vacaciones? Yo creo que ...¡SIIIIIIIIIIIIIIIIII!


Pues me quedan 1 día. ¡Buf! no sé si podré aguantar, ja,ja,ja. (suerte que aún me río, eso es lo que empuja hacia adelante).


¡Felices vacaciones! a quienes las tengáis y a los que no, que os sea leve la cosa, ya os llegarán. -gracias por leerme-.

sábado, 19 de julio de 2008

Juana de Arco


Estoy segura que podré salir de donde estoy, sólo es cuestión de tiempo, de voluntad, de realmente desearlo ¡ojalá! con todas mis fuerzas.


La esperanza es mi amiga, la suerte una quimera, la realidad mi compañera y las fuerzas... que salgan de donde sea.


Sé que lo conseguiré, pues estoy luchando, cual amazona defendiendo su territorio (en plan Princesa Xena, la Guerrera, je,je). Mi terreno : yo misma. Mi invasor : el pasado (por decir uno).


Tengo razones para salir de ahí, pues tengo familia, tengo buenos amigos, tengo compañeros que se preocupan por mí, tengo vecinos, personas agradables que me voy encontrando en mi camino, ... (¿se ha hecho un poco largo?)


Aunque cuesta limpiarse por dentro, arduo trabajo, poco a poco se consigue. Yo lo sé, una voz dentro de mí, milagrosamente, me dice que voy por la buena senda . Siento que voy haciéndome más consciente de las cosas que hago o las que digo, a mí misma o a los demás, siento que voy aplazando mi impulsividad (cómo cuesta) y sé que puedo aprender. (y no veas cómo estoy aprendiendo).


Estoy dejando atrás el pasado, dejándolo marchar, y soy consciente que no siempre ¡buf! qué alivio! nos tenemos que encontrar el mismo tipo de personas en nuestra vida, (lo de repetir patrón, en falsos/as amigos/as o parejas , es cierto, se puede dar) pero si cambiamos nosotros, cambia nuestro entorno, eso está claro y, por consiguiente, sabremos elegir mejor, desde ya mismo : tanto a amigas o amigos, como a pareja, trabajo, elegir cualquier cosa, me refiero a.


Pues nada, a eso voy : a ponerme las pilas y ¡manos a la obra! conmigo misma, pues de todo se sale, no hay mal que cien años dure, ¡y qué narices!, que ya merezco dejarlo todo atrás y empezar una vida nueva, conmigo misma y con los demás.


Además, me dicen que animo mucho a la gente, yo lo noto también, hay caras que se alegran conmigo, ¡jolin qué bonito! (ay! parezco la Fresita, ¡viva el flower power!)


El camino es duro, pero, gracias a LO QUE SEA (cada uno que ponga lo que quiera en plan gracias a Dios, o al Universo, o a la Vida o yo qué sé... lo que sea, en Aquello que crea cada uno), no estamos solos en él, nos tenemos los unos a los otros. (ésto me ha flipado).


Y nada, ya para acabar : animar a todas aquellas personas que estén como yo, en su búsqueda personal, despertando de sus tinieblas, como yo de las mías, descubriendo su consciencia e intentando crecer como personas... que la vida sigue siendo bella a pesar de todo. Y que aunque suframos y lloremos, aquí seguimos, VIVIENDO Y APRENDIENDO y con ganas. ¡Adelante mis guerreros ! es una broma, ja,ja. (es que soy fan de Juana de Arco).


Felices vacaciones a los que las tengáis y a los que no... ánimo, ya queda menos.

jueves, 17 de julio de 2008

The cure "Just like heaven"

¡Ahí va! Una de mis canciones favoritas de todos los tiempos. Yo me dejo llevar por sus guitarras inconfundibles, por su melodía, por esa voz con sentimiento... y ¿cómo no? esa maravilla de teclado. Me transporta a otros lugares, abstractos, de difícil acceso. Me lleva a tiempos diferentes de hoy, y no sé si son ayer o mañana. La verdad es que la disfruto, genial, cada vez que la oigo. Me inspira esperanza y tantas cosas más...


miércoles, 16 de julio de 2008

A veces, sólo a veces, no soy yo.


Todo empieza de repente, sólo a veces, mi ser empieza a cavalgar, cual alma perdida, por entre bosques tenebrosos, llenos de sombras embravecidas. ¡Vienen a por mí! ¡a llevarme a su guarida!... Y veo las ramas de los árboles, sangrientas y a su vez sedientas de mí, cómo se van entrelazando entre ellas, poniendo trampas a mi destino y cual peor enemigo, me acechan con sus terribles garras.


En este entorno, todas esas sombras, malditas, se crecen. Y ahí, van tomando mil formas monstruosas, haciendo crecer así... lo que más odio : mis confusiones, mis delirios y mis miedos, todos ellos ahí, al acecho, ¡a por mí!.


Y es así como me siento, a veces, sólo a veces. Y es entonces, cuando pienso también, que en este bosque tan acojedor (ejem, ejem)... tendrá que haber, por narices, un camino que me lleve al descanso. Un camino por el cual, algún día, iré dejando esa temible oscuridad que me persigue.


Pero mientras busco ese camino, esas extrañas enredaderas van cercando mis deseos, diluyendo mis sentidos, aniquilando un lugar, dentro de mí, que no sé si volveré a encontrar : LA PAZ.


En esos momentos, nace ella, LA DESESPERACIÓN... aquella que distorsiona todo; aquella que poseyéndome, maldita, hace brotar lo peor de mí. Me regala, a borbotones : desconfianza, perdición, locura y sobre todo : el miedo.


AQUELLA que obliga la existencia a mis obsesiones.


AQUELLA que apaga la luz para secuestrarme en su oscuridad.


AQUELLA que me invade y me disfraza de algo que no soy, mientras el mundo grita : ¡que se la lleven! y digo yo : - ¡a mí no, por favor! llevaos esas sombras que están en mi cabeza y a veces en mi alma también, aquellas que hacen que muera un poco más, en vida, cada vez que aparecen.


Y es en esos momentos cuando, para mi desgracia, me convierto en una sombra más en la vida de los que me rodean. Cuán traidora inconsciencia... ¡me conviertes en otra! ¡No me reconozco! pues me obligas a sabotearme a mí misma, alejando a los que realmente quiero cerca... y con ello, a odiarme todavía más, porque : A VECES, SOLO A VECES, NO SOY YO.

lunes, 14 de julio de 2008

A la meva estimada iaia.



Iaia, descansis en pau, allà on siguis,

però de vegades et sento aprop,

tant aprop que penso que em guardes...

dins dels teus braços tendres,

tant suaus i tant acarameladors...

que, miraculosament, em torno a sentir petita,

miraculosament, em torno a sentir protegida.


Oh ! quins dolços records !

la meva iaia... dolça i tendre,

una de les joies del meu cor !

Oh ! quina pena !

que tant ràpid te n'hagis anat...

sense haver-me esperat.


Però de totes maneres, sóc feliç

perquè com a iaia et vaig tenir...

i de tu vaig aprendre un sensefí,

el més maco de la vida :

el que realment és l'amor,

qué maco, quina dolçor !


I de tu, iaia meva, m'en recordo molts cops

i quan sembla, malauradament, que tot va malament...

aquí tornes, a envoltar-me amb ta tendresa,

a fer-me retornar en aquest dur campament :

a encapçalar al millor dels valents,

com la meva admirada Juana de Arco.


La teva bondat era tal, iaia,

que quan m'enrecordo de tu, ploro

i veig que no hi ha justícia a l'univers,

doncs et va fer petir en vida...

quan no t'ho mereixies realment.

En pau descansis, Teresa, iaia.





sábado, 12 de julio de 2008

Vivan los momentos !


En la soledad, a veces, uno se siente a la deriva, como perdido en medio de un océano, infinito, en el horizonte; a veces tranquilo, pero también a veces, embravecido como el mar en una tempestad : las olas se te llevan, te arrastran, sientes que no controlas el destino, que no llevas el timón... ¡devuénvanmelo!.


En la soledad, a veces, uno se siente apagado y siente la ausencia de aquella luz, mágica, que nos guíe hacia algún lugar conocido, seguro. Dale al interruptor, ¡anda! ¡que se haga la luz!.


En la soledad, a veces, uno se siente desesperanzado y que, tristemente, sus benditas lágrimas no sirven para llenar ese vacío, cual abismo, que ocupa su interior. ¿La soledad es una okupa ? ¡Que broten las lágrimas, para limpiarnos por dentro !


En la soledad, a veces, uno se va apagando, cual vela que va quedando sin su cera. ¡Que pongan otra vela debajo y así empezamos otra vez !.


Pero, también a veces... ¡qué bien se está con uno mismo!... leyendo, escuchando música, o haciendo todo aquello que te gusta.


Y... ¡qué bien poder hacer lo que quieras y cuando te apetezca!


¡Qué bien decidir, individualmente, con quién voy o con quién no voy! Decidir tú sólo si hoy sales o te quedas.


¡Qué bien cuando conoces a gente nueva, con la que conversar, con la que compartir, con la que, simplemente, ir a tomar algo o charlar un rato ya te llena!.


¡Vivan los momentos! pues cada momento, dualidad, tiene su lado bueno y su lado malo : si uno tiene pareja, pues ¡a aprovecharlo y a disfrutarlo! sin igualmente olvidarse de sí mismo, claro; y si no... pues también hay muchas cosas de las que disfrutar : se tiene más tiempo para uno mismo, para tus hobbies, para con tu persona, no tienes que dar explicaciones de nada a nadie y... ¡qué sé yo!


Como siempre, yo, en mi línea, intentando buscar el lado bueno de las cosas, hasta a la soledad.


Os invito a este viaje, a buscar el lado bueno ! si, si !

Ho sabeu?

Algun dia, potser algun dia podré trobar allò que busco, però ara me n'he adonat de què no sé realment el que busco, a mí mateixa? trobar la pau? una estabilitat emocional? no ho sé, si realment sabès el que busco, potser ho trobaria?

Aquest camí de llàgrimes d'en tant en tant es fa dur, però la cosa és que som humans i que tenim bons i mals moments, i qui no? i que potser si anem tirant endavant, poc a poc les nostres pors s'aniran diluint, perquè ningú es mor d'això...

Però... i aquelles petites coses que ens fan feliços? perquè ens n'oblidem? també riem, també dormim, també mengem, ens dutxem, sentim l'aigua com ens recórre pel cos, sentim l'aire a la cara quan anem pel carrer, sentim la calor del sol quan ens toca la pell, tenim el tacte per tocar altres persones i sentir la calor humana...ens podem comunicar, podem escoltar, ajudar, rebre ajuda, ostres ! tantes coses !...

Hem de continuar, mirant l'avui, avui estem aquí, oi? doncs intentem gaudir-ho de la manera que sigui... que en un moment ens tornem a enfonsar? bé ! i què ? torno a dir : no ens morirem ! i torno a dir : som humans, posem-nos a plorar, posem-nos a córrer, posem-nos a ballar, posem-nos a escriure.... desfoguent-nos com sigui !

Però que el món no s'acaba aquí, la vida continua fluint per dins nostre, el sol continua sortint, el mar continua vibrant, l'aire continua movent els nostres cabells, sí, sí, sí.

Ostres ! ojalà m'ho pugui anar aplicant a mí mateixa, intentar ajudar algú i rebre ajuda és el més maco que hi ha, però la meva pregunta és : perquè se'ns fa tant difícil aplicar-nos-ho a nosaltres mateixos, quan ho veiem tant clar parlant amb d'altres persones? ho sabeu?

viernes, 11 de julio de 2008

No permitas nunca....

Todas las parejas pueden tener sus crisis, no digo que no, las personas somos cambiantes, no siempre estamos de buen humor, hay días en los que todo parece salir mal, pero siempre hay que saber llevar ésto de cara a otras personas, no pagarlo con ellas y los/as hay, que creen que la pareja es para éso, a mí me lo han dicho en mi propia cara, pues no señores, ni hablar.


La pareja no es para echarle la mierda de uno encima, sinó para hacer que el camino de esta vida juntos sea más agradable que la soledad, para compartir, tanto buenos, como malos momentos, para intercambiar, para crecer como personas, para intentar ver soluciones a los problemas juntos, y tantas y tantas hermosas cosas más...con sus altos y sus bajos, hasta ahí puedo estar deacuerdo, pero más ya no, que uno de los dos sea el que siempre ceda respecto al otro, o uno de los dos esté sometido al otro siendo anulado como persona... no, señores, eso ya no es sano, eso ya es enfermedad, y de los dos, no de uno solo, porque cada uno, tiene que ser, por encima de todo, responsable de sí mismo, aunque cueste sudor y lágrimas a veces. Yo no soy Nadie pero como Alguien (podéis ver al final del escrito quién es Nadie y quién es Alguien) que soy les digo que si detectan que empieza a suceder algo parecido en su relación, cuidado, cuídense, puede ser muy peligroso para su salud física, su salud mental y para su vida.


Las discusiones a veces son necesarias, incluso hacen que dos personas se conozcan más, tampoco me fiaría mucho de una pareja que me diga que nunca discute, porque una de dos, o son iguales, con lo cual qué aburrimiento ! o realmente no están interesados en conocerse y alimentar la relación; pero una discusión o un intercambio de pareceres o ideales, siempre tiene que estar bajo la orden del respeto y la buena comunicación. Sin gritos, sin malos modales y por supuesto sin desprecios hacia la otra persona.


No somos perfectos, eso lo sabemos todos (bueno, Nadie no lo sabe), por lo tanto si cada uno ya es un mundo imperfecto, una relación de dos tampoco tiene porqué ser perfecta.


Creo que nunca hay que buscar el culpable de un problema en una relación, ese es el peor error que puede cometer una pareja, lo que creo que hay que hacer es buscar juntos la solución a ese problema que nos preocupa. Osea, si vemos que algo entorpece nuestro camino en común, primero identificar qué es y luego, manos a la obra y punto, luego, todo nos llevará donde nos tenga que llevar. Esa es mi máxima, creo que de eso se trata el amor.


Por todo ésto, aquí os dejo un pequeño escrito, espero os agrade :


No permitas....


No permitas nunca que Nadie te menosprecie, que Nadie te haga sentir mal contigo mismo/a por tonterías, que Nadie te quiera hacer ver que es superior a tí, que Nadie te obligue a vestir de una manera concreta, que Nadie apague tu voz, que Nadie apague tu risa, que Nadie te haga ir donde no quieras ir, que Nadie te ponga la mano encima ni te amenace con acabar con tu vida ni con nada, que Nadie te falte el respeto, que Nadie te haga chantage emocional, que Nadie haga salir lo peor de tí mismo/a, que Nadie te quiera separar de tus seres queridos, que Nadie te acose, que Nadie te coaccione, que Nadie te utilice, que Nadie quiera cambiar tus ideales, que Nadie desee hacerte llorar, que Nadie te quite de las cosas que te gustan hacer, que Nadie te hunda, que Nadie se lleve tu vida, que Nadie te haga olvidar tus propios valores, tus propios principios, que Nadie te haga olvidar tu propia esencia.


Si Alguien te ama de verdad, te querrá y te aceptará tal como eres, no intentará cambiarte, siempre te sentirás bien a su lado, siempre querrás volver con él/ella, disfrutaréis los dos de vuestra mutua compañía. Alguien será generoso contigo, Alguien te ayudará en tu camino, Alguien sabrá qué decirte siempre en cada momento y aunque no lo sepa da igual, porque sabrás que siempre está ahí cuando le necesitas, Alguien no sacrificará su vida por tí, valorará su propia vida, así como tienes que valorar tú la tuya propia, también. Y tantas y tantas cosas más que Nadie sería incapaz de hacer por otra persona y en cambio a Alguien le saldrán espontáneamente y directamente desde su alma.


Yo ya he tenido a Nadie, ahora apuesto algún día, quizás, por tener a Alguien, y tu, amigo/a ?


Tú eres lo más importante. Valórate, cuídate, quiérete, la vida es un regalo demasiado bello para desperdiciarlo y malgastarlo al lado de Nadie. Tu puedes salir de ahí, como yo y como tantas otras personas.


Nadie = maltratador/a psicológico/a y/o físico, da lo mismo, los dos destrozan personas. Individuo/a desalmado/a, sin escrúpulos. Manipulador, secuestrador, aniquilador, celoso compulsivo, mentiroso compulsivo, narcisista, prepotente, chantagista, con cambios de humor a lo Dr. Jeckill y Mr. Hyde, egocéntrico, egoísta, interesado, posesivo...bueno, todo lo negativo que puede tener una persona. Suelen ser adictos a algo, alcohol, drogas, prostitución, juego, a sus progenitores, a los bienes materiales... no todos, pero sí la mayoría. Suele ser tirano/a, dominador/a. Otra gente y yo, les llamamos vampiros/as, te roban todo lo hermoso que llevas dentro, te dejan vacío/a.


Alguien = persona normal y corriente, con sus más y sus menos, pero con una base como persona humana: responsable, respetuosa, amigable... es que no me es lícito describir a Alguien, ya se entiende, Alguien es todo lo contrario que Nadie y que cada uno/a valore las cualidades que quiera que tenga su Alguien.


Este escrito se puede aplicar también fuera del ámbito de las relaciones amorosas, también en el trabajo puede haber un compañero que se convierta en Nadie con nosotros, o una amistad o un familiar también puede convertirse en Nadie. Simplemente deberemos alejarnos lo máximo posible, o bien hacernos valer al máximo como personas, no seguirle el juego, no caer en sus redes


Buena suerte, y sobre todo no seas nunca Nadie con Alguien y jamás te conviertas en Nadie por culpa de Nadie, simplemente sé tú mismo, sé Alguien, vive y deja vivir. Y solo me falta decir una de las frases, que por cierto me encanta y que a veces cita mi mejor amigo : Be water my friend.

miércoles, 9 de julio de 2008

Contradicciones.


Agazapada en mis adentros, aquí sigo, internándome en este mundo de sin igual sinergía, y tan hondo llego, que en salir a flote ya ni pienso, pues en mi más profundo y traidor abismo me encuentro y ya no sé si salir de él será bueno, porque ahora puedo destapar mi alma y dejarla burbujear a su libre albedrío, cual mejor cava, burbujas que surgen brotando de una esencia, a veces ingenuamente creída eterna, aireando aquellos retazos de mi más preciada sentencia : el sufrir. Y digo preciada sentencia, sí, pues en ella estoy presa, pero al tiempo acurrucada, mientras siento el sinfín de mi eterno espíritu y a la vez el fin de mi propio ser, pues todo a la vez se mezcla dentro de mí, latiendo : el ying y el yang, lo bueno y lo peor, lo querido y lo odiado, lo valorado y lo despreciado, lo anhelado y lo frustrado, los deseos y los deshechos, el amor y el desamor, la valentía y el miedo....


Maldita y por todos conocida quimera, aquella que nos hace creer que la vida es para disfrutarla, como algunos no disfrutemos revolcándonos en nuestra propia... desdicha....qué me estás contando! pues tan incierto como la naturaleza humana, que realmente es incierta; aquí venimos para purgarnos, ¿o no? Esto es una mera purga de todo aquello de lo que quizás debemos o deberíamos desprendernos. Y cuán contradictorio todo !...¿debo seguir relamiéndome en éste sinvivir o no debo? ¿puedo volver a renacer o debo morir en el intento?.


Vanal, todo vanal, ¿qué es lo verdaderamente importante? ¿sucumbir ante el hecho de que mi destino era sufrir? ¿o luchar y creer dicha quimera y que puedo tener todo lo que deseo en esta dichosilla vida? y sí, he dicho "dichosilla vida", porque a veces es tan caprichosa, a veces tan inesperada, a veces tan cruel y traidora...pues mueve mis cimientos en los más inesperados momentos, cimientos en los que te crees aposentado, a los que crees inamovibles, pero de repente todo se tambalea, todo retumba, todo zozobra, cual terrible terremoto, que destroza todo aquello en lo que, utópicamente, te sentías seguro, ja,ja,ja, seguro ! otra buena... la ansiada, deseada y anhelada seguridad, ésta sí es una burda fantasía, pues que nadie me diga que se puede conseguir, es que además ya no la quiero; odio, pero mira, también le he cogido apego a esta inspiradora inseguridad, que queréis que os diga?.... así como a la incertidumbre, que siempre forma parte de mi vida, cual posos de café, pues tú te lo bebes, pero no sabes nunca lo que quedará al final, y así es la vida para mí, puros posos de café...


Pero aquí sigo, intentando esquivar mis más temidos momentos en que brotan tenebrosos pensamientos o quizás sentimientos, no lo sé, en cualquier caso, aquellos en los que quisiera morir y no pensar ni sentir... aquellos en los que sólo me salva : la esperanza, ¿esperanza de qué? tampoco lo sé.


martes, 8 de julio de 2008

Provocar sonrisas.


Hoy amanecí extraña, con sensación de comerme el mundo, con los ánimos de una gaviota, pero entre los oleajes de un mar encendido que está en mitad de un océano ensombrecido, y me dije : -¿porqué hoy no puedes ser distinta? ¿Porqué hoy no haces el día más agradable a los demás y a tí misma? ¿Porqué hoy no ofreces sonrisas? Y es que amigos míos, ir de triste víctima por la vida no nos lleva a ninguna parte... O ir de mala leche, qué horror ! todo el día protestando por cualquier cosa!... O ir estresado contagiando a los demás tus absurdos y tiranos nervios... y qué sé yo ! de tantas y tantas maneras vamos por la vida... ! Aunque ya sabemos que todos tenemos días grises, eso no podemos evitarlo, pero a veces creo que hay que pararse a meditar si esos trances se alargan en el tiempo, cual círculo vicioso, en nuestras vidas, ¿no creeis?


¿ Pero os dais cuenta de cómo transcurrimos a veces por la vida, de lo que transmitimos a los demás y lo que es peor...a nosotros mismos....? Bueno, a veces resulta que me hago estas preguntas a mí misma, tras un ratito de pensar, jeje...


Pero hoy tenía ganas de sonreir, tenía ganas de ser feliz, tenía ganas de compartir y transmitir buen rollo, y os aseguro que mola, ya sé...que soy una "flower power" diréis algunos, pero ¿sabeis una cosa? me alegro en el día de hoy de haber provocado que se dibujara una sonrisa en más de un rostro y aún mejor si he provocado risa ! ojo, tampoco hay que ir de payasa o payaso, eh? Ahora en serio, ojalá intentáramos todos provocar sonrisas de vez en cuando y no sólo a los demás, a nosotros mismos los primeros y ésto no es ser flower power, creo. Wea !

Brava mujer


Cuando se siente tanta desdicha

ya sé, sólo queda la desilusión,

sólo queda la desidia,

sólo queda... decepción.


Pero dentro de tí, tú sabes...

que la aceptación está aflorando,

que la ilusión ya la sientes,

que la dicha te está esperando.


Pues que nazca ya esa libertad !

que fluya ya esa esperanza !

que afloten ya esos deseos !

que surja ya la templanza !


Fuerte eres, brava mujer,

pues persona modelo eres,

sabes algo? que puedes con ésto

sabes más? que tú puedes vencerlo.


Ahí lo tienes, en tu mano...

tu gran esfinge : tus miedos

tu gran anhelo : el viento

tu gran acierto : tus deseos.



lunes, 7 de julio de 2008

U2 "with or without you"

Ese tono de voz, esa interpretación vocal digna de un maestro de las artes, poeta de nuestros tiempos y de siempre, Bono. Cambios de rasante de una poderosa voz en una inmortal canción que pone los pelos como escarpias por su dulzura, por su nostalgia.... ahora mismo, en su día y hasta el fin de los tiempos, en fin, para mí : un clásico de ayer mismo, de hoy en día y de siempre. A medida que crece la canción, ese grito en medio, desgarrador pero a la vez liberador, símbolo de los más auténticos románticos de la juventud de esos tiempos, qué hermoso ! Y para finalizar : esas espectaculares e inconfundibles guitarras al unísono con una dulce batería que sólo acompaña, pero cómo... unas melodías de lo más transportadoras. Unicos.



Amic de l'ànima


Sí, sí, tu... acosta't

que sóc pur foc

no saps la por

que et posaré al cos.


Primer vindràs per seduir-me,

després apostaràs per rendir-me,

però el que tu mai no sabràs,

és que tú ets el que caurà...


En un mar de desitg,

en un oceà d'imaginar.

com un huracà d'apassionat...

de sobte, en una tronada : escaquejada ! jajajajaja !


Ai pobre infeliç !

què poc t'ho pensaves...

com m'infravaloraves !

donç aquí tens el que buscaves !


Ara ets tú, amic de l'ànima,

el que ha de decidir...

si el meu esperit,

és també el teu destí.

domingo, 6 de julio de 2008

Nightwish "Amaranth"

Menuda voz, menuda melodía, y menuda letra !....sin palabras.

sábado, 5 de julio de 2008

Sigilosa, vigilo tu ventana


En mi habitación encerrada

sigilosa, vigilo tu ventana

y ahí estas tú, ajeno a mi mirada

ni te imaginas lo cerca que estoy,

de adentrarme lentamente en tu alma...

de poseer entero tu corazón.


Y bajarás las escaleras,

me cruzaré a traición

y tu caerás en mis ojos,

te volveré loco de amor !


Ya caíste, ya me viste,

ahora tu buzón,

es mi siguiente razón...

ay pobre de tí !, varón.


Ya mi carta en tu guarida dejé...

ahora enloquecerás al leer,

pues anhelarás mi presencia

y mi ilusión ya será tu esencia.


Y sigilosa, vigilo tu ventana,

te veo cada noche leyendo mis cartas

con cada una, más vencido

y cada vez más asombrado

por ansiar conocer a esta mujer

que loco te tiene, enamorado.


Y te escribo cada tarde...

desesperada de pasión,

lo que te espera, no lo sabes,

ni te imaginas enfermar de amor.


Sabrás que soy yo tu destino,

pues para tí ya no habrá otro sino

que esta escritora misteriosa

la que oculta permanece en la sombra.


Y un bello atarceder me besarás

y nuestros labios sellarán

un amor tan desesperado

que ya nada podrá aniquilarlo.


Y sigilosa, seguiré vigilando tu ventana

y seguirás cada noche leyendo mis cartas

pues cada una mejorará la anterior

para que no olvides jamás, mi amor

que la mujer que hoy en tu cama mora,

es aquella... tu misteriosa escritora.

Eterna e infame locura


Vuelvo a estar secuestrada

pues no puedo contenerte

y con mis manos atadas,

pierdo la esperanza de vencerte;

ahora en lo más alto y toco fondo de repente,

en lo más oscuro de mi ser estás latente.


Oh eterna e infame locura !

mi mente, mi cuerpo y hasta mi alma te teme

me tornas tan insegura...

ya no sé ni quién soy,

ni siquiera a donde voy,

presa de tí, perdida me tienes.


Duele el corazón en esta sinrazón

porque tan hondo clavas tu puñal...

que parezco una loba herida,

huyendo despavorida

hacia no se qué lugar

y sin saber ni qué anhelar.


Infame locura libérame ya !

No puedo seguir mi camino,

si tengo que convivir contigo...

que ya estoy cansada de lidiar,

que ya se me rompe el alma,

ya me corroe esta cruzada.


Aunque a veces, aún levanto mi brazo

e imagino mi fiel espada en alto

esperando con toda mi ilusión

que como un rayo te parta en dos.


Que baje ya ese telón !

jueves, 3 de julio de 2008

El despertar


Cuánto dueles, temido despertar
pues uno en su tragedia se recrea
se duerme entre sus lágrimas,
se relame en su alma lánguida.

Y es tan fácil olvidar y dejarse...
nuestra vida está ahí delante !
dejarla escapar no debemos
por esos malditos... nuestros miedos.

Pero al fin llegas y contigo : mi consuelo,
Y sí ! puedo volver a vivir !
Y sí ! puedo volver a reir !
pues me retornas a mis dorados sueños.

Cual águila rapaz
que alto vuela sin cesar,
desde lo alto todo se divisa
Y qué bello todo, qué hermosa vida !

Quiero volar, crear,
quiero bailar, ver el mar,
quiero pasear, cantar,
¿y porqué no? quizás volver a amar.

Bienvenido amanecer
ahora sólo en tí me acurruco
pues ya no necesito más
que tu brisa en este despertar.

Se acabó el estar dormida
se acabó al fin el llorar
se acabó mi alma dolorida
Ahora ya sí acabó mi pesar.

miércoles, 2 de julio de 2008













Guerra

Perversa guerra de este ingrato mundo

te veo y muero un poco cada día

no te soporta mi ser más profundo

y mis ojos ver tu sádica realidad no querrían.


Indiscriminados disparos matando,

civiles por las plazas sangrando,

atroces bombas detonando

entre sollozos de inocentes llorando.


Dolor, sangre, desdicha y traición,

muerte, locura... y la maldita de los pueblos : la ambición.

De la estupidez humana, de las más oscuras tinieblas,

de ahí naces tú : execrable guerra.


Las madres mueren por proteger a sus niños,

asumiendo la vil condicion de su triste sino.

Saben que nacieron para sufrir

pero no para ver a sus hijos morir.


Vergüenza ajena, ¡maldita humanidad!

¿dónde se perdió ésta entre tanta maldat?

ya sea por naciones, petróleo o religión...

no entiendo de tanta crueldad, odio ni rencor.


Implacable destino si naces en esas tierras,

karma fatal si amas a alguien y le esperas

pues cuando llegue el atardecer ¿le verás?

y me pregunto : ¿en todo ésto alguien pensará?