miércoles, 5 de diciembre de 2012

T'estimo



I els teus ulls es fixaren en els meus,
jo vaig notar com em pujava la sang,
el cor em bategava tant fort…
...que anava a caure, vaig pensar…


…Tot d’una, em vas agafar la ma
i  en sentir el teu contacte,
vaig saber que era a casa,
només estant al teu costat…

…Amb la mirada, tant tímida,
et respongué tot el que volies saber,
no calia cap paraula maca,
amb els ulls, tot ens ho mostràvem…

…I tot just, tot va començar
un camí ple d’esperança,
unes  il.lusions tant inimaginables
i un cor, intrigant, per descubrir,
tant ple de tendresa
i amb tant d’amor per compartir…

…t’estimo, t’estimo.

viernes, 28 de septiembre de 2012

Impasible




Nadando, entre arenas movedizas,
me agarro, al exterior, por una rama,
espero que aguante y no quiebre,
porque es mi única esperanza…

…Con la mitad de mi cuerpo, ya hundido,
lucho por salir de todo ese veneno,
que me quiere, cruel,  engullir
hacia el más tórrido infierno.

Y tu, me miras, inmóvil, desde lejos,
a ver si aguanto el fuerte tirón,
y siento que, impasible, me observas,
cada momento, cada reacción.

Pero la rama, caer, no me deja,
es más fuerte que mi debilidad,
sé que debo asirla con fuerza…
…Porque de ti, no me puedo fiar.


Gemma-Enoa.

miércoles, 19 de septiembre de 2012

Sueños, destino, realidad...



Existen momentos en la vida, en que quizás se abran caminos, más allá de simples posibilidades y a nuestra elección queda el saber tomar la dirección adecuada, para que dejen de ser meras posibilidades y se conviertan en realidades… Quizás los sueños no son tan utópicos como creemos y luchando y trabajando por ellos, pueden realmente dejar de ser simples sueños para formar parte ya de nuestra vida real.

Alguien me dijo, hace poco, que no existe el futuro, que el futuro lo estamos creando mientras vivimos cada segundo de nuestro presente, mientras lo hacemos, ya estamos creando nuestro siguiente segundo de futuro, que ya vuelve a ser presente, creando otro nuevo futuro… curioso, ¿verdad? Como mínimo da para pensar un rato, no mucho que sinó me lío… (je,je..)

…No hace mucho, también, me quedé con una frase de una película (“Cuando te encuentre”) que decía más o menos así : - “Todos tenemos un destino, no todos deciden perseguirlo, por suerte, yo si” -

Y es que es así, por lo menos para la mayoría de los mortales, las cosas nunca llegan solas, podemos perseguir nuestros sueños, luchar por ellos, aunque nos caigamos, nos volmemos a levantar, es la única manera de poder llegar a nuestras metas en la vida… nuestras ilusiones, nuestros objetivos y ¿porqué no? nuestros sueños, nuestro destino.

Aunque, a pesar de todo, hay que seguir tocando siempre de pies en el suelo y saber reconocer hasta dónde somos capaces de llegar y si vale realmente la pena luchar por ello, ¿verdad?

¿Qué opinais vosotr@s? ¿aunque un sueño parezca utópico debemos luchar por él? ¿debemos calibrar las posibilidades de que pueda llegar a ser real, trabajando por él, antes de empezar a hacerlo? ¿Y si se os cumple el sueño, no se desvanecerá la ilusión al hacerse realidad? Aquí os dejo unas cuantas preguntitas para quien quiera responderlas y mi canción favorita del nuevo álbum de los Smashing Pumpkins ;)



P.Post- Siento mi ausencia durante este tiempo, supongo que de vez en cuando hay que parar y coger fuerzas para continuar, que sepais que os eché de menos, gracias a tod@s los que me continuais leyendo!! Un abrazo amig@s bloguer@s!!

martes, 5 de junio de 2012

Oportunidades



¿Qué he aprendido últimamente? Pues que hay que aprovechar las oportunidades que nos ofrece la vida, aunque uno, a veces no esté predispuesto, crea que no está preparado, le dé pereza empezar algo nuevo, en algún ámbito de su vida o no crea en que le puede pasar algo bueno, descubriendo un nuevo camino, un nuevo trabajo, una nueva amistad,  relación o cualquier otra cosa que se le ponga delante, con la opción de elegir…

…¡¡Sí!!, hay que aprovecharlas, esas oportunidades pueden no volver a presentarse jamás en la vida y nunca se sabe lo que nos depara el destino, si decidimos desafiarlo o mejor dicho, si nos desafiamos a nosotros mismos, dándonos la opción de superarnos, aniquilando viejas creencias, inútiles miedos, falsos prejuicios, clichés absurdos o simplemente, venciendo pensamientos negativos que no nos dejan avanzar en nuestro camino y lo único que hacen es cerrarnos puertas a algo que puede ser realmente gratificante y/o bello de vivir o quizás una nueva experiencia que nos enseñará algo más en la vida y nos hará crecer.

Y en ello estoy, aprovechando cada oportunidad que me da la vida, en cada nuevo amanecer, para ser feliz, a la vez que sigo despertando siempre de mis tinieblas, cuando éstas acechan, que cada vez lo hacen menos, hasta que me olvide totalmente de ellas, al mismo tiempo que les doy las gracias por enseñarme, siempre. a superarme a mi misma, a mis temores, mis limitaciones, porque siento que al saberlas ahí, valoro mucho más el poder ver la luz… Mi Luz, Tu Luz.

¡Luz para tod@s, amig@s blogueros!

Gemma-Enoa


viernes, 18 de mayo de 2012

Momento eterno


la foto es de la película "El diario de Noa" una preciosa, romántica y emotiva película.

Ese mágico momento,  
en el que nos miramos,
más allá de nuestros ojos,
sin tan siquiera planearlo...

...el tiempo se paró,
tornándose eterno,
a la vez que el silencio dominó,
misterioso y etéreo...

...y se apoderó, sin permiso,
de unos ingenuos, nosotros,
por el amor, poseidos,
cual almas gemelas, sin pedirlo...

...y tan solo, por ese momento,
ya valió la pena conocernos,
porque perdurará más allá,
de todos los tiempos..

...y es que ahora, ya todo da igual,
porque pase lo que pase, ¡qué más da!
ese increíble y mágico momento,
 ya es tuyo y mío, para siempre, Eterno.

Gemma-Enoa


sábado, 14 de abril de 2012

Demonios que ya no volverán


Una Animacion de Miedo

Sombras, garras, colmillos, ojo avizor, ávido de lágrimas sangrientas, pesadillas internas que me empujaban a  huir de mi propio yo, para no ver los demonios que perseguían mi alma, para no dejar que salieran a flote las tinieblas en las que ya anduve un tiempo perdida y que intentaban que mi vida no volviera a cobrar el sentido que un día tuvo y se había esfumado entre su oscuridad…

...Fatalismo, crueldad, ansiedad, restos de necedad, ignorancia y demasiada tonta bondad, traicionada por la maldad, a veces innata, a veces ignorada, de aquellos que me quisieron mal… todo ello, salía empujado por los demonios del pasado, que no dejaban que me amara como debía haberme amado… unos demonios que ya no volverán, un pasado que ya no existirá...

...Porque ya abrí mis ojos al presente y rescaté mi, antes secuestrada, serenidad; porque invoqué a la armonía que, ahora, me alienta a levantarme cada día, a mirarme al espejo y sentirme orgullosa al ver mi sonrisa, por sentirme viva y saberme real, porque ya no puedo ser otra que yo misma; así, canté también a la paz, para que me envolviera en sus brazos y entre tanta ternura, en su regazo, sentirme segura…

Gracias a tod@s por seguir ahí, seguir compartiendo y seguir acompañándome en este viaje ... la soledad siempre nos acompaña, no pasa nada por dedicarle, a veces, menos tiempo, ¿verdad? :)

Fondo Animado del Unicornio

Gemma-Enoa

lunes, 9 de abril de 2012



Hundido en mi propio ser, todo lo que me envuelve parece desaparecer, ya no me importa que tu ya no estés, 
porque ya mis días ensombrecieron tanto en tu ausencia, que ya no te echo de menos a ti, sinó a mi mismo, 
porque hasta yo he desaparecido contigo, porque te llevaste lo más profundo de mi,  dejándome en el más temible abismo de ver mi propio vacío.

Solo pido que pasen los días, que mueran las noches lo más deprisa, para ahuyentar los demonios que, por dentro, me gritan que sin ti muero, un poco más, cada día.

Gemma-Enoa

martes, 20 de marzo de 2012

Tu i jo



Amb tu ja no existeixen els punts cardinals...
....perquè tu ets el que mai havia somniat,
amb tu ja no m'importa res més...
....perquè ara ja sé on vull anar,
amb tu, només existeix un objectiu de rumb...
...perquè ara sí que ho tinc clar,
amb tu no hi ha ni sud, ni est, ni oest, ni tampoc nord....
...perquè ara sí que només veig un possible destí : TU I JO.


martes, 21 de febrero de 2012




Oh Lleida!

la meva Terra Ferma!

la bona gent que et pobla,

els somriures que t’envolten,

les mans cremades de treballar,

les cares curtides dels teus camps...


...M’inspires tanta tendresa i pau

que m’és impossible no pensar-te,

m’és impossible no estimar-te,

m’és impossible oblidar-te,

així com també no recordar,

que ets d’allà d'on provinc,

allà on vaig passar estius

plens d’amor i joia,

entre la meva estimada família,

estimada i anyorada.


Gemma-Enoa

dedicada a algú que em visita cada dia de Lleida ;) gràcies!

jueves, 16 de febrero de 2012

Al mismo son





En ti está la profundidad de los mismos océanos,

que transpiran por cada poro abierto de tu piel

y aunque intentes disfrazar

la, transparente, opacidad del sufrir en tu mirar,

no engañas a la misma mentira,

intentándola convencer de que no eres real

y tampoco evitas que llegue a mi alma,

una dulce y a la vez extraña sensación

de que, alguna vez, tu y yo,

nos fundimos en un todo, al mismo son.

Gemma-Enoa

miércoles, 18 de enero de 2012

¿Lo sientes?


Vuela, vuela alto Enoa,

extiende tus alas,

y no temas saltar….


…Todo está por lograr,

todo está por experimentar,

lo mejor está por llegar…


…¿Lo sientes!! ¡¡ ya está aquí!!

Ahora mismo, eres feliz,

mientras te sientes así.


Gemma-Enoa

lunes, 16 de enero de 2012

Contradicción



Me sangran las heridas

que causaste con cada caricia,

porque cada milímetro donde tocaste,

supura cual llaga viva…


…Porque siento cada segundo

de tus dedos sobre mi piel,

porque saboreo cada beso que me diste…

…Pero... ¡¡qué lejos siento que sigues!!...


…¡¡Y no te marchas!!!

¿¿¿porqué no te vas???

Déjame vivir mi vida,

¡¡Olvídame ya!!...


...¡¡Lo siento, lo siento!!

¡¡Mi vida!! ¡¡mi amor!!

¡¡Mi niño!! ¡¡mi desesperación!!

Ven a mi lado… no dejes de darme calor….


…Dulce y amarga contradicción,

sólo sé que te amo, con todo mi corazón...

...ahora tu tienes la palabra...

habla o vete, pero no me pidas perdón.

Amy forever

Gemma-Enoa