lunes, 25 de agosto de 2008

Atrapada en su cuerpo...


Atrapada en su cuerpo,

limitada en sus fronteras,

pocos quieren ir más allá,

pues más fácil es,

sólo ver lo superficial,

que descubrirla, de verdad.


Es persona, además de mujer,

y es humana, además de hembra,

pues siente y padece, además de ser,

como tod@s, intenta ser feliz,

y agradecida está, por vivir,

aunque ésto, conlleve sufrir.


Porque es transparente,

y nadie se lo cree,

porque dice verdades,

que pueden ofender,

porque quiere amar,

y no encuentra a quién.


Por todo ésto, a tí, hombre, ella clama :

-entiende, por fin,

que, a veces, algunas mujeres,

sí son, como parecen ser,

y, aunque no te lo creas,

con toda su alma, una, te espera.-


Muéstrale tu esencia,

ábrele tu mente,

desnúdale tu corazón,

y en tu dulce interior,

si crees que lo mereces...

deja entrar todo su amor.


Gemma.

8 comentarios:

Lila dijo...

Realismo poetizado, precioso...

Gemma dijo...

Muchas gracias, por pasar por aquí, leerme y dejar tu comentario... :)

Anónimo dijo...

Que preciosidad! Pareces un ANGEL real hablando.
Y encima eres mujer.Me sorprende més.

Anónimo dijo...

Perdona no te he firmado, porque no me conoces. Así pues dá igual. Pero me ha sorprendido mucho y quería acerte llegar lo bello que me ha parecido lo que he leído.

Gemma dijo...

pues gracias por tus palabras, aunque no firmes te agradezco igual que me hayas leido y hayas dejado estas letras que me alagan. Saludos! y si otro día te animas, firmas, jeje...

Yedra dijo...

real como la vida misma, pero espresado en manera bonita, bonita, y dulce. Aunque es duro estar atrapada en tu cuerpo.
Me guasta tu blog, muchísimo. Me gustaría que te pasaras por el nuestro, pero hay que ojearlo entero, no limitarte a un post.
Un beso
Yedra

Anónimo dijo...

Gemma,m'ha agradat molt el poema,és molt maco.
aviam si fas uns quants més i publiques un llibre i et forres i ens treus a tots de la miseria..JAJAJAJA.
Petons.

Sílvia Ll.

Gemma dijo...

gràcies germaneta, a mí també em va agradar quan el vaig tornar a llegir, no creia que l'hagués escrit jo, i aixo de treure'ns de la misèria, no crec noia, simplement em fa feliç que em llegiu uns quants, no aspiro a publicar res, la veritat, però qui sap...jajaja...