martes, 5 de agosto de 2008

¿Acabaré en la hoguera, como Juana de Arco?


Estamos en el duro camino de aceptar la basta sociedad en la que vivimos : materialismo, egoismo, superficialidad; vanales frivolidades de algunos, que creen que todos son como ellos (conste me refiero, en general, a gente que se ha ido cruzando en mi vida o en el de las personas más allegadas a mí) lástima... pues lo que se pierden en su camino no saben, pues el ir como los burros, con una venda en los ojos, que sólo les deja ver lo que quieren ver, sin ser conscientes de que la vida no son sólo ellos; pues para mí la vida es un todo, somos todos...la vida es un fluir de cosas que van sucediendo, un cruce de caminos entre personas que vamos conociendo. Desde hace un tiempo, me han ido pasando cosas, como a mucha gente, una detrás de otra, algunas buenas, claro que sí, pero otras tan malas que a veces no te dejan volver a abrir los ojos; volver a confiar en las personas, es difícil, se me hace cuesta arriba.

Pero aquí estoy, intentando superar todo aquello en lo que me he visto sumergida, todo aquello en lo que, a veces, mi tristeza se ha regocijado. Aunque es verdad, que si lloras por no ver el sol, las lágrimas no te dejarán ver las estrellas...pues sí, pienso observar las estrellas y quizás haya alguna que supere al astro rey, quién sabe...

También es cierto que, hay momentos, en los que nos sumergimos en un círculo vicioso del que hay que hacer un esfuerzo para salir, porque como dice una canción de Frou Frou (let go) que me encanta, a veces, uno siente la hermosura en la tragedia...quizás tenga algo de hermoso, sí, el sufrimiento humano, el dolor que se siente cuando te rompen el alma, es humano, sí, sientes la humanidad en tu propio ser, sientes tu propia fragilidad, tu propia pequeñez, pero te puedes dar cuenta, si quieres, que el mundo sigue girando, sigue saliendo el sol, o cuando llueve, esa bendita lluvia, quizás, pueda seguir empapándote de la mágica energía del universo que, tal vez, puedas volver a sentir.

Y quién sabe, quizás algún día nos demos cuenta de que no estamos solos, y lo mejor : me estoy dando cuenta de ello. Realmente hay muchas personas que vale la pena conocer, con valores, principios, con las ideas claras, que también sufren como nosotros, y no lo esconden... ¡todavía quedan!. Me da igual volverme a caer, me alegro de conocer a todas las personas que voy conociendo en mi vida, todas me aportan algo, igual espero aportarles algo yo a ellas; y aunque, a veces, me arrepentiría de haber conocido a alguna de esas personas, siempre me quedará el buen saber que yo me comporté, en su momento, como creí que me debía comportar, siempre actué lo mejor posible, así que, cargo de conciencia : ninguno.

Después de todo este rollo, espero aportar algo también a todos los que me vais leyendo, estamos aquí para eso, ¿no? para compartir, para que nazca alguna que otra amistad y quién sabe...Y bien lejos quiero a los que llevan otras intenciones, quede bien claro.

Así admiro yo a gente con real coraje, gente que no se esconde, que se muestra como realmente es, gente real como la vida misma. Pues así soy yo, (conste no alardeo de ello, ni me vanaglorio, pues me trae muchos problemas, a veces) por gracia o por desgracia, no me escondo, digo las cosas como las pienso y las siento, igual acabo en la hoguera, como Juana de Arco, me da igual, ja,ja,ja...

Si queréis escuchar la canción más arriba comentada : http://www.youtube.com/watch?v=x52w8txtiQs

4 comentarios:

Camí de Rocs dijo...

Hola!
Ja és prou dura la vida en sí mateixa que encara ens la compliquem més els que pretenem mantenir-nos en uns ideals i en una actitud coherent amb els nostres pensaments... ;)

Però que carai, val la pena! Diguin el que diguin no hi ha res com fer el teu camí deixant de banda modes, tòpics, prototips, clixés, prejudicis i encorsetaments.

No hi ha res com sentir-te una mica lliure en aquest món de ramats d'ovelles!

Gemma dijo...

De vegades és difícil intentar ser un mateix, però mira, si acabo a la foguera per alguns, mala sort, jo penso continuar contenta amb mí mateixa...gràcies per encoratjar-me, gent com tú fa falta..carai! Salut i fins aviat!

Anónimo dijo...

Fa només un parell de dies que he descobert el teu blog però reconec que és d'allò mes interessant...t'encoratjo perquè continuis trobant a cada instant les paraules precises que donin vida als teus escrits.

Una abraçada

Adonis

Gemma dijo...

Hola, moltes gràcies pel teu encoratjament, la veritat, és molt agradable trobar persones així...
Unaltra abraçada per tu i altre cop gràcies !